خلاقیت کوانت و موفقیت فوق‌العاده کاری‌اش در برهه‌ای که بازار کار تحت سلطه‌ی مردان بود،آغاز تحولی اساسی در دهه شصت میلادی بود؛ تحولی که شاید استقلال نسبی زنان امروز، دستاورد همین مسیر دور و دراز و سخت باشد.
مری، زنان را به انتخاب پوششی تشویق‌‌‌کرد تا جای آنکه تصویری از مادرانشان باشند، شبیه به خودشان باشند و لباس را مطابق با شوق و سلیقه‌ی خودشان انتخاب کنند نه برای جلب رضایت مردان و یافتن شوهری احتمالی!
رقص به ویژه «تپ دنس» از سالها قبل مری کوانت را شیفته کرده بود و به گفته‌ی خودش تمرکز پوشش این رقص روی پا، یعنی ترکیب یه جفت جوراب مچی سفید‌رنگ با کفش پاشنه بلندی که یک بند روی قسمت مچ دارد برایش شگفت انگیز بوده؛همین هم فلسفه‌ی سبک کوانت است یعنی دوخت دامن‌هایی که بتوان با آن‌ها رقصید و دوید.
کوانت از اینکه جوانان به جز سینما جای صمیمی دیگری برای رفتن نداشتند گله کرده و فشن بریتانیای دهه شصت را حوصله‌سربر توصیف کرده است؛ بعدها وقتی به کمک دوستش بوتیک لباس‌فروشی‌اش را در منطقه چلسی باز کرد و نام آن را «بازار» گذاشت؛ جامعه‌ی هدفش برای فروش لباس‌ها کاملا مشخص بود، زنان و جوانان!
ویترین بازار، مانکن‌های خاصی داشت که تصویر ذهنی کوانت را انعکاس می‌دادند.طراحی پاکت فروش محصولاتش هم با فونت درشت حروف انجام شده بود که در مقایسه با سایر بوتیک‌ها به خوبی لباس‌هایش را تبلیغ می‌کرد.
با اینکه مری معتقد بود لباس‌های روزمره باید به جذابیت و کیفیت لباس‌های اوت‌کوتور باشند و همین اصل اولش در انتخاب متریال و لوازم لباس بود اما قیمت لباس‌هایش در مقایسه با آیتم‌های اوت کوتور بسیار مقرون به صرفه‌تر بود تا مشتریان جوانش از عهده خرید آن‌ها بربیایند.
شرح‌حال کوانت صرفا شما را به لیستی از موفقیت‌های کاری و تصاویری از کالکشن‌های خاص نمی‌رساند.اینجا با خالق دامن‌های مینی و هات‌پنتس‌ها طرف هستیم و به قول ژورنالیست مد ارنستین کارتر:«شمار اندکی از انسان‌ها به قدری خوش‌شانسند که در زمان درست، در جای درست و با استعداد درست به دنیا بیایند و در دنیای فشن طی سال‌های اخیر سه نفر این ویژگی را داشتند: شانل،دیور و مری کوانت.»
